30.06.25

Er hangt een ander soort geluid in huis.
Fietsbellen in de verte.
Blote voeten op warme tegels.
Een speelgoedtruck die uren later nog ergens staat te zoemen.
Vliegramen die dichtklappen in de wind.
De zomervakantie is begonnen.
Je voelt het aan alles, behalve misschien aan je energie.
De dagen rekken zich uit.
Ochtenden beginnen vroeger dan je wil.
Avonden eindigen later dan ze zouden moeten.
Bedtijd verschuift en dat voelen kinderen feilloos aan.
Het licht blijft langer hangen.
Regels worden soepeler.
Er mag meer. Later. Losser.
Ze eten ijs in pyjama.
Ze blijven spelen in de tuin, nog net niet klaar om te stoppen met de dag.
En jij probeert mee te bewegen.
Niet te streng. Niet te toegeeflijk.
Je zoekt een middenweg tussen schooljaarritme en zomervrijheid.
Niet alles loslaten, maar jezelf ook niet verliezen in het vasthouden.
Het lukt de ene dag beter dan de andere.
Soms voelt het alsof jij de enige bent die de klok nog probeert te lezen.
Soms is het een kort verhaaltje, omdat je ogen al branden.
Soms is het nog wat langer wiegen, omdat ze gewoon nog niet kunnen zakken.
Soms is het simpelweg een voetje vasthouden en zacht ademen.
Het hoeft geen perfect ritueel te zijn.
Wel herkenbaar.
Voor hen. En voor jou.
Spray. Inmasseren. Een beetje rust inbouwen.
Niet als oplossing, wel als anker.
En dan de avond in.
Wat die ook brengt.
Een beetje structuur helpt, zelfs als alles verschuift.
Juist dan.

Met zachtheid, E.