23.04.25

Gisterenavond at ze niks.

Ik bedoel: letterlijk niks. Eén lik spinaziepuree, wat banaan geknepen in haar vuist, en dan de grote theatrale “ik wil uit mijn stoel”-show. Ondertussen stond ik erbij met een lepel in mijn hand alsof ik deelnam aan een kookwedstrijd waarvan de jury in pyjama zit en alles afwijst behalve lucht.

En ik weet het, ik wéét dat kinderen niet altijd eten zoals je hoopt. Dat er dagen zijn waarop het lukt, en dagen waarop je achterblijft met een vol bord. Maar toch zit het daar, elke keer weer: die gedachte. Heeft ze wel genoeg gegeten? Krijgt ze alles wat ze nodig heeft? En daar kwam het weer, magnesium.

Een paar jaar geleden had ik dat woord gewoon overlezen. Te complex. Te vaag. Te ver van mijn bed. Tot mijn nachten gevuld waren met een kleintje dat onrustig sliep. En toen werd het plots relevant. Want magnesium, bleek, is niet zomaar “een mineraal”. Het is een soort stille regelaar. Het helpt bij rust, bij slaap, bij groei, bij herstel, bij energie. Eigenlijk alles wat je wil dat een kind heeft, of waar jij zelf zo hard naar snakt.

Dus ik begon te zoeken: hoe krijg je dat binnen? En daar kwam de volgende confrontatie: voeding.

In theorie zit magnesium in van alles. Groene groenten. Noten. Havermout. Bananen. Zaden. En ja, pure chocolade. Maar dan moet je kind het wel eten. En laat dat nu net de uitdaging zijn. Ze leeft soms gewoon op brood en appeltjes en god-weet-wat-ze-allemaal-snoept. En dan blijkt ook nog dat die voeding, door uitgeputte landbouwgrond en snelle productie, sowieso minder magnesium bevat dan vroeger. Dus zelfs als ik mijn best doe, is het vaak nog nét niet genoeg.

Het moest eenvoudiger. Milder. Iets dat niet afhankelijk is van “goede dagen” of een braaf bord leeg.

Ik kwam uit bij magnesium via de huid. Geen lepel, geen smaak, geen drama. Gewoon: sprayen op haar voetjes. Even masseren. En dan het verhaaltje. Dat ene vaste moment tussen alles door waar ik wél controle over heb.

Het klinkt klein, en dat is het ook. Maar wat het brengt is groter. Rust. Ritme. Iets tastbaars dat bijdraagt aan ontspanning. Niet alleen voor haar, maar ook voor mij. Want als je maandenlang nachten telt in onderbroken blokken van 43 minuten, is elk duwtje richting rust er één om te koesteren.

Zo is gentlee ontstaan. Niet uit een briljant idee of een strak plan. Maar uit vermoeidheid. Liefde. En de nood aan iets dat werkt zonder dat je er een strijd van moet maken. Iets dat je met zachte hand kan geven. Zoals je een dekentje over haar trekt. Of zachtjes zegt: “ik ben er”.

Dus nee, gisterenavond at ze haar groenten niet op.

En ik heb mezelf er niet op afgerekend.
Want ik weet nu: het hoeft niet perfect te zijn. Er zijn andere manieren om voor haar te zorgen.

En soms is dat gewoon: twee sprays op kleine voetjes.

En dan slapen we beter. Allemaal.

Met zachtheid, Emilie